UWAGA ! MOI DRODZY ZROBIŁAM SPECJALNIE DLA WAS NEW LOGO NA BLOGA !!!! KOCHAM WAS !!!
środa, 21 stycznia 2015
Przykłady ruchów ogona psów.
1.Pies macha ogonem ,kiedy jest zadowolony.
2.Bardzo zły wyprostowuje go.
3.Zaniepokojony unosi ogon do góry.
4.Gdy pies się boi,chowa ogon między tylnymi łapami.
5.By pokazać że cię zna i wie,że jesteś jego panem kładzie się na plecy i kładzie ogon na brzuchu.
☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺ ☺
piątek, 26 lipca 2013
KALENDARZ SZCZEPIEŃ PSÓW Jedną z rzeczy, której właściciel psa nie może zaniedbać u swojego pupila, są szczepienia. Szczepienia pozwalają na zabezpieczenie najpierw małego, około sześciotygodniowego szczeniaka przed chorobami atakującymi osłabiony w tym okresie system immunologiczny, zaś potem na profilaktyczne umocnienie odporności na niektóre choroby w przypadku psa dorosłego, wystawionego na kontakt z innymi psami i środowiskiem zewnętrznym, w tym również odchodami itp.
Aby od małego zabezpieczać psa przed określonymi chorobami, należy przestrzegać ściśle kalendarza szczepień. Szczepienia od 6. do aż 16. tygodnia życia psa są o tyle istotne, że w tym samym czasie bardzo ważna jest socjalizacja szczeniąt z otoczeniem, która jednak byłaby niemożliwa bez dodatkowego zabezpieczenia układu immunologicznego.
Następne szczepienia psa powinny być wykonywane co rok, w celach zapobiegawczych. Należy pamiętać, że szczepionki są najczęściej łączone, czyli w jednym zastrzyku spotykamy kilka szczepień na różne choroby.
Istotne jest szczególnie szczepienie przeciw wściekliźnie, która jest śmiertelna dla psa i ogromnie niebezpieczna dla człowieka. Właściciele psów mieszkający blisko dzikiej przyrody, np. na wsiach czy w domach jednorodzinnych na obrzeżach miast, powinni zdecydować się na szczepienie szczenięcia po 2. miesiącu życia. Według polskiego prawa, pies pięciomiesięczny musi obowiązkowo posiadać szczepienia przeciw wściekliźnie.
ODROBACZENIE PSA Pierwszym zabiegiem, jaki wykonuje sie u psa i jaki wykonywać się będzie co jakiś czas przez resztę jego życia jest odrobaczanie. Odrobaczanie oznacza podanie psu preparatu, który zabije istniejące w jego organizmie drobnoustroje - te następnie zostaną przez psa wydalone albo wraz z kałem, albo poprzez wymioty, jeżeli zarobaczenie psa było spowodowane dłuższym zaniedbaniem i dosyć poważne.
Pierwsze odrobaczanie psa można przeprowadzić już w momencie, kiedy ma on dwa tygodnie i jest jeszcze przy matce. Oczywiście, takie odrobaczanie powinien poprowadzić weterynarz, dobierając odpowiedni preparat. Do 6. miesiąca życia psa zalecane jest dokonywanie odrobaczania co miesiąc - minimalizuje to prawdopodobieństwo aktywacji glist, które znajdują się w przewodzie pokarmowym szczeniaków do tego czasu.
Psa dorosłego należy odrobaczać maksymalnie co 6 miesięcy, choć częściej, gdy w domu są dzieci. Należy pamiętać, że część pasożytów potrafi przenosić się z psa na dorosłego człowieka, a tym bardziej na dziecko, które mniej przestrzega zasad higieny. Dzieci, które wkładają do buzi rączki po tym, jak głaszczą psa, są szczególnie narażone na niebezpieczeństwo zarażenia.
Jeżeli u psa zostanie stwierdzona robaczyca, należy niezwłocznie podjąć zabieg odrobaczania tak, jak zaleci to weterynarz. W przypadku wysokiego stadium robaczycy nie podaje się dużych dawek środka odrobaczającego, a dawki mniejsze, które zabijają pasożyty etapami, co zapobiega zatruciu psa przez toksyny z rozkładających się ciał robaków. Należy pamiętać, że jeśli pies ma stwierdzoną robaczycę, niezbędne jest zachowanie szczególnej higieny w kontaktach z nim - częste mycie rąk, szczególnie po zabawie z psem, niedopuszczanie do sytuacji, kiedy pies śpi w naszej pościeli, sterylizacja zarówno naszych naczyń i sztućców, jak i misek psa oraz częste wymiany i pranie legowiska czy koców, na których pies sypia. Dobrze jest również poddać rodzinę profilaktycznemu odrobaczaniu.
Nie wolno ignorować regularnych odrobaczeń psa - to, że nasz pupil nie zadaje się z obcymi psami nie znaczy, że nie jest narażony na zarobaczenie. Pies wącha odchody innych zwierząt, często bierze do pyska śmieci lub patyki - siedliskiem zarazków może być równie dobrze ulubiona piłka naszego psa, którą ten z chęcią aportuje na pobliskiej łące. Pasożytami pies może zarazić się nawet poprzez zwykły kontakt z powierzchnią, a którą styczność miał przedtem inny, zarażony pies - tutaj prawdopodobieństwo zarażenia jest ogromnie wysokie, a wiadome jest przecież, że lepiej zapobiegać niż leczyć.
STERYLIZACJA ZWIERZĄT W krajach wysoko rozwiniętych kastracja zwierząt jest normalnie spotykanym zabiegiem weterynaryjnym, który sprzyja zmniejszaniu populacji psów. Aby przekonać się o słuszności takiego postępowania, wystarczy przejść się do najbliższego schroniska - znajduje się tam mnóstwo psów w różnym wieku, mniej lub bardziej chorych, które zostały powołane do życia przez człowieka, a ten nie zajął się nimi później. Na wsiach suki mają do dwóch - trzech miotów rocznie, co przy jednej suce daje około 15 szczeniąt rocznie - szczenięta te najczęściej zdychają, gdy suka szczeni się bez opieki właściciela, są zagryzane, zdychają z chorób i głodu lub są topione przez ludzi. Te, które przeżywają, już po roku są zdolne do dalszego rozmnażania - więc nawet, gdyby z każdego miotu przeżywały dwa osobniki, w tym jedna suka, to po roku z trzech suk mających szczenięta, do rozpłodu byłoby zdolnych prócz nich kolejne sześć w porywach do dziewięciu suk. Takie działanie powoduje, że psy są zaniedbywane, dziczeją. Podobnie rozpłodowi zwierząt pomagają pseudohodowcy, którzy rozmnażają psy w typie rasy, czyli bez rodowodu - powoduje to, że psy te po dorośnięciu przestają przypominać ,,swoją” rasę, mają wady zdrowotne.
Sterylizacja zwierząt to usunięcie jajników, jajowodów i macicy u suki oraz jąder i najądrzy u psów, powodujące bezpowrotną bezpłodność. Jest obecnie zabiegiem dosyć rozpowszechnionym w polskich klinikach weterynaryjnych i można ją wykonać w zasadzie wszędzie. Weterynarze zalecają wykonywanie zabiegu sterylizacji w okresie, kiedy zwierzę jest młode i oczywiście w pełni zdrowe. Ostatnimi czasy propaguje się wykonywanie przed zabiegiem morfologii i biochemii, aby sprawdzić dokładnie stan zdrowia zwierzęcia przed operacją.
W zależności od miasta, na zabieg należy umówić się odpowiednio wcześniej. W ciągu 12 godzin bezpośrednio przed operacją nie należy pupila karmić ani dawać mu picia, ponieważ wykonywana będzie narkoza, która może powodować u psa wymioty. W przypadku samca zabieg jest krótszy i krótsza jest również rekonwalescencja. W przypadku suki - zabieg trwa dłużej, jest poważniejszą operacją oraz czas regeneracji po nim to od tygodnia do dziesięciu dni. W czasie pooperacyjnym należy pilnować, aby suka miała ograniczony ruch do minimum oraz aby nie wdawała się z ostre zabawy z innymi psami ani nie zabrudziła szwów.
Głównym plusem zabiegu jest fakt, że zapobiega on nadprogramowym miotom. Jednak są również tutaj aspekty zdrowotne - sterylizacja zmniejsza do zera ryzyko raka narządów rozrodczych czy wiele innych chorób, jak np. groźne dla suk ropomacicze, w zasadzie bezobjawowe. Częstokroć zdarzają się u suk również ciąże urojone, które występują wskutek zaburzeń hormonalnych, np. podczas podawania tabletek antykoncepcyjnych - należy pamiętać, że tabletki takie silnie zwiększają możliwość wystąpienia raka oraz często są nie do końca skuteczne.
Najczęstszym minusem sterylizacji, który wymieniają jej przeciwnicy, jest to, że pies czy suka po sterylizacji staje się ospały i tyje. Należy jednak pamiętać, że jest to niekoniecznie prawdą - to, że pies tyje jest spowodowane raczej brakiem ruchu i nadmierną ilością jedzenia. Jeżeli pies nie wyraża chęci zabawy, mniej się rusza, oznacza to, że nie potrzebuje takiej porcji pokarmu jak dotąd.
Ważne jest również to, że psy ani suki nie odczuwają żadnej przyjemności z seksu, ani tym bardziej pociągu seksualnego. Kopulacja między psem a suką jest jedynie sprawą instynktu, dążeniem do posiadania potomstwa, a nie chęcia zaspokojenia fantazji seksualnych. Również suka, dopóki nie urodzi, nie odczuwa instynktu macierzyńskiego - nie ma więc mowy o tym, że może ona chcieć mieć młode.
JAK NAUCZYĆ PSA CZYSTOŚCI Jednym z pierwszych etapów wychowania naszego pupila jest nauka czystości. Jeżeli wzięliśmy pod opiekę psa dorosłego, nie powinno być z tym problemów – najczęściej pies taki nauczony jest załatwiania się tylko podczas spacerów czy poza domem, np. na podwórku. Większy orzech do zgryzienia czeka nas ze szczeniakiem. Nauka czystości nie jest w jego przypadku prosta, choć zdarzają się maluchy, które bardzo szybko pojmują, że nie mogą załatwiać się w domu. Niestety, jest to rzadko spotykane zjawisko, więc jeśli decydujemy się na szczeniaka, musimy wiedzieć, jak nauczyć go czystości, aby nauka ta nie przeciągnęła się w nieskończoność.
Przede wszystkim, należy pamiętać o tym, aby podchodzić do nauki pozytywnie. Niewskazane jest jakiekolwiek krzyczenie na psa, karanie go czy wręcz bicie – zazwyczaj przynosi to skutek odwrotny, pies przestaje nam ufać, zaczyna się nas bać, a przede wszystkim zupełnie nie zdaje sobie sprawy z tego, za co zostaje ukarany. Tak więc pierwsza zasada brzmi: nie karać psa!
Następnie musimy sobie uświadomić cienką granicę pomiędzy karaniem a upomnieniem – jeżeli widzimy, że pies zaczyna się załatwiać w miejscu, w którym nie wolno mu tego robić, możemy klasnąć czy uderzyć gazetą w ścianę – nigdy w psa! W tym czasie pies przestanie na chwilę załatwiać swoje potrzeby, a wtedy należy przenieść go w miejsce w domu, które przeznaczyliśmy na tymczasową psią toaletkę albo wynieść z domu na dwór i spokojnie poczekać, aż skończy się załatwiać. Kiedy widzimy, że pies załatwia się – lub kończy załatwiać - w miejscu, w którym wolno mu to robić – po fakcie nagradzamy go smakołykiem lub pochwałą. Pies zrozumie, że to, co robi, podoba nam się i będzie starał się to robić częściej, aby być nagradzanym lub z czasem dlatego, że będzie miał pozytywne skojarzenia. A więc druga zasada: nagradzamy za odpowiednie zachowanie!
Parę słów co do psiej toaletki – jeżeli nauka załatwiania od razu na dworze jest niemożliwa, bo mieszkamy w bloku i nie mamy szans na szybkie wyjście, należy w domu przeznaczyć jakieś miejsce na psią toaletkę. Miejsce powinno być spokojne i mało uczęszczane, a zarazem na tyle duże, aby pies mógł parę razy obrócić się przed załatwieniem. W takim miejscu kładziemy plastikową podkładkę, aby uniknąć trwałych zabrudzeń podłogi, a na wierzch gazety lub podkłady higieniczne, które można zakupić w aptece.
I ostatnie fakty: należy pamiętać, że mały psiak na pewno będzie załatwiał się w określonych porach: po wstaniu i przed pójściem spać, po jedzeniu oraz po zabawie. W takich momentach można po prostu z psem wyjść lub przypilnować, aby trafił do swojej toaletki. Dobrze jest również określić stałe godziny spacerów, przestrzegane każdego dnia, które nauczą psa, że są pory, w których może się załatwiać na dworze i być za to nagrodzonym. To sprawi, że zamiast załatwiać się w domu, pies będzie czekał do spaceru.
Subskrybuj:
Posty (Atom)